Waldek – Strona 3 – Waldek Brzeziński

Czersk – wspomnienia

10 lutego 201931 sierpnia 2015 przez Waldek

Wspomnienie z mijających wakacji i trochę próba zapisania tego co przemija. Miejsc i chwil, które kiedyś wyglądały codziennie zwyczajnie i prawie niezauważalnie, bo w głowie i w sercu inne wiatry wiały, nawet huraganem. Teraz kawałek rdzy w postaci kolejowego żurawia czy ważna ulica, dzisiaj chwilowo bez samochodów, piszą wspomnienia tego co wyjątkowe. Wbrew tym, którzy chcieliby burzyć, choćby po to by postawić nowe betonowo – plastikowe, na chwilę, staram się to zapisać, bo dla mnie to ważne. I chyba dla innych też. Bo jaką przeszłość i przyszłość widać na przykład z peronu dworca w Lidzbarku Warmińskim?

Wyjaśnienia i „przypisy”:

* Stacja Czersk miała kiedyś swoją małą parowozownię z tzw. obrotnicą i rzadko spotykaną dwuzbiornikową wieżę ciśnień (wieża wodna). Woda z tej wieży zaopatrywała nie tylko stację, ale także pobliskie kolejarskie osiedle domków jednorodzinnych (i nie tylko). Była to pierwsza (?) sieć wodociągowa w mieście. Tak kiedyś firma dbała o swoich pracowników. A kolej dawała mieszkańcom nie tylko okno na świat. Dla wielu mieszkańców była miejscem powszechnie szanowanej pracy.

Trójmiasto i Kaszuby – druga podróż sentymentalna

20 stycznia 201925 maja 2015 przez Waldek

Zdjęcia pochodzą z zaledwie dwudniowej wycieczki, do miejsc dawno niewidzianych. Port w Gdańsku przywoływał nostalgię za dalekimi podróżami. Gotyk w Kartuzach był piękny i tajemniczy, jak tylko gotyk być może. I tylko plenery na początku, w Rewie, trochę nie spełniły oczekiwań. Zdjęcia wstawiłem w kolejności „zwiedzania”.

Muzeum

18 stycznia 201917 maja 2015 przez Waldek

W telewizji prezentowana jest reklama pod hasłem – muzeum niezrealizowanych i niespełnionych marzeń. Po ostatnim pobycie w Trójmieście chyba wiem, o które muzeum chodzi.

Podróże kształcą

18 stycznia 20194 stycznia 2015 przez Waldek

Tak mówi przysłowie. Na stacji w Tczewie, w oczekiwaniu na dalszą podróż, dwukrotnie miałem okazję zobaczyć „cudo” techniki ulubionej, bo kolejowej. PENDOLINO. Z sarkazmem „cudo”, bo tak jest to obywatelom przedstawiane przez tych, którzy o zakupie zadecydowali, wbrew rozsądnym opiniom przeciwników zakupu i zwolennikom polskich rozwiązań np PESY z Bydgoszczy lub NEWAGa z Nowego Sącza. Rozwiązań nielicznych (niestety), którymi jesteśmy w stanie konkurować w nowoczesnej Europie. „Impuls” z Nowego Sącza pobił rekord prędkości na torach w Polsce rozwijając 211 km/h. Pendolino to taki PR-owski plasterek na codzienne bolączki komunikacyjne kolejowe i drogowe, których jest bez liku. Pendolino zrobiło na mnie wrażenie. Jak kobieta, o której wiele się słyszało, wielokrotnie widziało jej śliczne zdjęcia. Pendolino zjawiło się prawie bezgłośnie, jak duch, tym piękniej, że niespodziewanie. Piękna, smukła linia. Dynamizm w poruszaniu się, szczególnie na starcie. I tym większe rozczarowanie, gdy wnętrze okazało się puste. W dwóch pociągach, porannym i wieczornym, relacji Gdynia – Warszawa, w całym składzie naliczyłem zaledwie kilkunastu pasażerów, Obok cudu poznawczego będzie cud ekonomiczny. A może to tylko trudne początki. W dalszą podróż udałem się z konieczności pociągiem Tanich Linii Kolejowych, w którym taniość widoczna była na każdym kroku. TLK są częścią tej samej spółki, co Pendolino. Niestety do Suwałk obecnie tylko takie jeżdżą i wiele wskazuje, że długo innych nie zobaczymy, mimo, że Rail Baltica, rozwój Polski Wschodniej, zjednoczona Europa i tym podobne PR-owskie ble ble. Oby tylko tych, które są nie zabrano.

Operacja Żagiel Gdynia 2014

24 sierpnia 201923 września 2014 przez Waldek

Podobno wśród kanonów piękna jest żaglowiec pod pełnymi żaglami na wzburzonym oceanie.

Gdynia, bardzo zmienna pogoda z ulewą na zakończenie pobytu. Zaledwie kilka godzin na poznanie tego, o czym wielokrotnie czytałem (Znaczy Kapitan) i słyszałem. W Basenie Prezydenckim portu Gdynia na trzy dni zacumowały żaglowce z całego świata. Jachty dwumasztowe i te największe, czteromasztowe barki i szkunery. Śliczności jak portugalska “Santa Maria Manuela” lub francuska “Etoile” (gwiazda) żaglowiec szkolny francuskiej Marynarki Wojennej i dawny transportowiec siarki, potężny “Siedow”, obecnie statek szkolny Ministerstwa Gospodarki Rybnej Rosji, do niedawna największy żaglowiec świata. Uwagę zwracał rosyjski „Sztandart”, replika okrętu zaprojektowanego przez Piotra Wielkiego i zbudowanego przy jego udziale.I polskie, najładniejsze, kochane, z najbliższymi sercu „Darem Pomorza” i „Zawiszą Czarnym”. A na nich żeglarki i żeglarze w wieku od lat kilkunastu do wieku „gdy szron na głowie”, szczęśliwi z tego co robią. Tłumy zwiedzających. Morze fascynuje, a żaglowce to magia. Biała.

Proponuję zwrócić uwagę na proporcje między wielkością sylwetek ludzi i żaglowców oraz dżunglę lin, masztów i rei.

Suwałki Blues Festiwal 2014

24 sierpnia 201930 lipca 2014 przez Waldek

Grać i śpiewać każdy może

20 stycznia 201925 czerwca 2014 przez Waldek

Byłem w Wilnie. Jak zwykle za krótko, pośpiesznie i tym razem trochę pod presją obowiązków. Jak zawsze w doskonałej równowadze pomiędzy nostalgią i zadumą o źródłach osobistych i tajemnych, a nowym poznanym, często niespodziewanym. Ciekawe, że to nowe często spotykam w miejscach historycznych, które dla niektórych zwiedzających, powracających do Wilna, wyraża się westchnieniem – znowu kościoły.

W Wilnie ciągle ludzka bieda i szarzyzna bardzo blisko styka się z bogactwem, także z pogranicza kiczu. Najłatwiej zobaczyć to w pobliżu Ostrej Bramy i na Rossie. Nawet rodowici mieszkańcy Wilna podchodzą do tego z zażenowaniem.

Zaskoczyły mnie tłumy ludzi, które spotkałem po południu na Wileńskiej Starówce oraz różnorodna muzyka słyszana zewsząd, momentami przechodząca w kakofonię. Soliści, duety, zespoły i orkiestry grały i śpiewały muzykę poważną i ludową, folk i różne odmiany rocka, operę i jazz. Muzyka pop obok śpiewanych modlitw Hare Krisznowców na placu przed wileńskim ratuszem. Bardzo kolorowo i z pasją. Plac Katedralny przemierzył, wraz z bardzo licznym gronem słuchaczy, zespół dixielendowy, ze wspaniałym finałem pod pomnikiem Księcia Gedymina. Swoboda prezentacji, radość wykonania i taki jakiś entuzjazm widzów i wykonawców do samego wieczora. Jak wyjaśniła pani przewodnik Alina Obolewicz (pozdrawiam serdecznie !) tego dnia „grać i śpiewać każdy może”. Bardzo fajne i znacznie lepsze od tych wszystkich telewizyjnych …?!